ITAKA (Oier Santos_2013-2-23)

Ez da erraza, hain da dena handia... Ez da batere erraza unibertsitateari begietara begiratzea; hain da dena handia... Adibidez, hasiera beldurra eta jakin-mina; adibidez, leihoan barrura sartzen den zuhaitzaren itzala; hain dira handiak irakalseen begiak eta ostegunak. Unibertsitateak hori du, unibertso bihurtzen duela ikusten duen guztia, eta unibertsitateak dena ikusten du. Horregatik da dena handia; baita belardietako berdea elurra egiten duenean ere.

Beste kontu bat da unibertsitate garaia, beste kontu bat da zurrupatutako denboraren tamaina, eta beste kontu bat da unibertsitateko atarian pilatutako hirugarren soinu intentsitatea. Unibertsitatea eraman egin behar da eta unibertsitatea ekarri egin behar, poltsiko erraldoietan. Izan ere, noizbait, norbaitek esan zuen unibertsitatea erraldoia dela, edo handia gutxienez, eta hori esan zuen ezer esaten ariko ez balitz bezala, baina, hitz handiekin.

Oier Santos

Oier Santos -> Pauso bat aurrera, bi atzera, hiru aurrera eta stop. Pauso bat aurrera, bi atzera, hiru aurrera eta stop. Eta berriro tiraka. Hala garamatza istorioan aurrera "Ez zuten erantzun" Oier Santosen lehen eleberriak. Misterioa hanka puntetan hurbiltzen zaio irakurleari eta hatz puntekin ukitu nahi duenean, urrundu egiten zaio. Joko polita asmatu du Bilbon bizi den idazle gazte errenteriarrak. Jokoarekin gozatu duela ere esan zigun otsailaren 23an Segurara egin zigun bisitan. 

ITAKA (Jon Arretxe_2013-2-16)

Hiru, bi, bat, grabatzen! Hiru, bi, bat, grabatzen! Bizitza grabagailu bat da geldiune eta isilunerik ez duen botoi gorri baten korrikaldia.  Kamera baten tamainakoa da bizitza,  begi handi bat, betazal irekien hutsunea betetzen asmatzen ez duena. Eta klis, eta klas. Eta klis, eta klas. Pausoak kale bazterrean galtzen zaizkio bizitzari, ahots mutuak ere bai. Iragana grabatu eta etorkizuna kantatzen du. Eta... hiru, bi, bat... gertatzen den guztia gerta zitekeenak irensten du. Norbait begira dago pantailaren bestaldetik, pausoka erosten ditu ibilian doazenen bizitzak. Kalea pelikula txar baten azken eszena biluzia da, palomita janik gabe behin eta berriro, behin eta berriro, errepikatzen den atzera-aurrera bat.

Eta hiru, bi, bat. Norbaitek kamerari mingaina ateratzen dionean, orduan hartzen dute arnas pixka bat kaleko kamera itotzen hasi berriek.

Jon Arretxe -> Idazten duenari batez ere kolorea ematen dio. Eta irakurleari kolore horren atzean dagoena ezagutzeko aukera. Euskal Filologian Doktorea, Heziketa Fisikoan Lizentziatua, idatzi egiten du, idatzi eta idatzi, idatzi eta idatzi. Idatzi egiten du,  umoreari, bidaiei, nobela beltzari... helduta idatzi eta idatzi. Eta kantatu ere bai. Opera."19 kamera"  hartuta etorri zen Itakara, bere burua autograbatzera.

ITAKA (Koldo Zubeldia_2013-3-30)

Koldo Zubeldia irratian

Koldo da gizon bat... masailak gorriarazten dizkizun horietakoa. 

Koldo da gizon bat... umila, langilea, sorkuntzari emana, alaia, irribarretsua.

Koldo da gizon bat... sentibera, paper zuriari sentimendua idazten diona.

Eta...

Koldo da gizon bat... burugogorra. Mailuka-mailuka aldamenean jarri eta takata-takata-takata...zintzilik ditudan egitekoak behin eta berriro gogorarazten didana ("Irati, saioa blogean..." eta "Irati, saioa blogean" eta "Irati, saioa blogean"). Eta eskerrak mailukadei takata-takata-takata. Saioak zintzilikatzeko moduak huts egin dit azken hilabetean eta hemen aritu naiz saiatu eta saiatu... eskerrak burugogor baten aldamenean beste burugogor bat esertzen den. Tira, lortu dut, eta pozik nago!

To,  Koldo Zubeldia zaldibiar poetarekin egindako beste saio eder bat. Gozatu!